Το στερεότυπο του Γιάγκου Δράκου

Πριν λίγες ημέρες προβλήθηκαν στην ελληνική τηλεόραση δύο κινηματογραφικές ταινίες με την ίδια πάνω-κάτω κεντρική ιδέα. Την ανεξέλεγκτη δράση διεφθαρμένων επιχειρήσεων που επιδιώκοντας το κέρδος δεν διστάζουν να διαπράξουν φρικτά εγκλήματα. Κάτι σαν την αλησμόνητη «Λάμψη» του Γιάγκου Δράκου. Κάθε επιχειρηματίας άλλωστε στην προπαγάνδα της αντικαπιταλιστικής υποκουλτούρας μοιάζει με τον κακό δράκο του παραμυθιού.

Στην πρώτη ταινία, του Ζαν-Πατρίκ Μπενές με τίτλο «Arès: Κίνδυνος στο Παρίσι», βρισκόμαστε στη Γαλλία του 2035. Η χώρα μαστίζεται από φτώχεια και ανεργία που έχει προκαλέσει ‒ποιος άλλος;‒ ο ασύδοτος καπιταλισμός. Η φαρμακευτική εταιρεία Donevia πραγματοποιεί πειράματα με σκοπό να θέσει σε κυκλοφορία ένα πανίσχυρο φάρμακο που θα δημιουργήσει έναν ανίκητο υπερστρατιώτη. Δυστυχώς τα πειράματα έχουν ως αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο 30126 ανθρώπων, κάτι που δεν συγκινεί βεβαίως την εταιρεία. Μόνη εξαίρεση ο πρωταγωνιστής, ένας βετεράνος πολεμιστής, ο Αρές που παίρνει το φάρμακο χωρίς παρενέργειες, γίνεται υπεράνθρωπος και τσακίζει τους κακούς καπιταλιστές με το ίδιο τους το προϊόν, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τις εγκληματικές πράξεις τους στις εξαθλιωμένες μάζες.

Στη δεύτερη ταινία, το Χόλιγουντ παίρνει τη σκυτάλη της προπαγάνδας εναντίον της επιχείρησης και του επιχειρηματία. Ο τίτλος της ταινίας του Σιντάρο Σιμοσάουα είναι «Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες (Misconduct)». Ο Άντονι Χόπκινς υποδύεται τον αδίστακτο ιδιοκτήτη μιας ακόμη φαρμακευτικής εταιρείας που έχει ξεπαστρέψει χιλιάδες ανυποψίαστους ασθενείς με τα φαρμακευτικά παρασκευάσματά της. Στην αιμοσταγή δράση του τον καλύπτει με επιτυχία ένας μεγαλοδικηγόρος, ο Αλ Πατσίνο. Η εγκληματική δράση τους αποκαλύπτεται από έναν φιλόδοξο νεαρό δικηγόρο με μια εκθαμβωτικά όμορφη αλλά συγχρόνως καταθλιπτική σύζυγο (θυμίζει σε πολλά σημεία τον «Δικηγόρο του Διαβόλου»).

Τον Ιούνιο του 2006 το Ινστιτούτο Business & Media δημοσίευσε μια πρωτότυπη μελέτη με τίτλο «Bud Company: Executive Summary», η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: «Οι επιχειρηματίες στην τηλεόραση διέπραξαν περισσότερα εγκλήματα από οποιαδήποτε άλλη δημογραφική ομάδα. (...). Οι επιχειρηματίες διαπράττουν πέντε φορές περισσότερα εγκλήματα από τρομοκράτες και τέσσερις φορές περισσότερα από συμμορίες.».

Ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ayn Rand, Γιαρόν Μπρουκ, έδωσε κάποτε τρεις μήνες καιρό στους φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο Σάντα Κλάρα για να καταγράψουν τις κινηματογραφικές ταινίες, όπου στον ρόλο του καλού πρωταγωνιστή βρίσκεται ένας επιχειρηματίας. Οι φοιτητές συνάντησαν μεγάλη δυσκολία να ανακαλύψουν κάποια τέτοια έργα.

Εσείς θα μπορούσατε να βρείτε;